The European Higher Education Area (EHEA)
در راستای بین‌المللی‌شدن آموزش عالی، یکی از مهم‌ترین اقدامات، تشکیل اتحادهای منطقه‌ای با کشورهای همسایه و هم فرهنگ است. اتحاد منطقه‌ای منجر به تقویت و هم‌افزایی توانمندی دانشگاه‌ها و در نتیجه افزایش کیفیت آموزشی دانشگاه‌ها در رقابت با دیگر کشورهای جهان می‌شود. علاوه بر این، تبادل دانش، استاد و دانشجو در اتحادیه‌های منطقه‌ای به دلیل نزدیکی جغرافیایی و فرهنگی بسیار آسان‌تر است و به حفظ و تقویت فرهنگ، زبان و هویت منطقه نیز کمک می‌کند.
یکی از مهم‌ترین اتحادهای منطقه‌ای، ایجاد منطقه آموزش عالی اروپا در سال 2010 بوده است. تاریخچه منطقه آموزش عالی اروپا به پیمان بلونیا بر می‌گردد. این پیمان در سال 1999 بین 29 کشور اروپایی در دانشگاه بلونیای ایتالیا منعقد شد و اهداف زیر را دنبال می‌کند.
- تسهیل جابجایی دانشجویان دانشگاه‌های اروپایی
- افزایش کیفیت آموزش، یادگیری و تحصیل
- هماهنگ کردن دوره‌های تحصیلی (کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری)
- یکپارچه‌سازی سنجش مدارک و استانداردهای آموزشی
از دستاوردهای مهم این پیمان می‌توان به افزایش جابجایی دانشجویان بین کشورهای اروپایی و بالا رفتن سطح تعامل و چندفرهنگی، افزایش توانمندی دانشجویان برای کسب فرصت‌های اشتغال و همچنین جلوگیری از خروج نخبگان از منطقه اروپا اشاره کرد.
در حال حاضر، منطقه آموزش عالی اروپا، شامل همکاری بین‌المللی 49 کشور در زمینه آموزش عالی و با سنت‌های مختلف سیاسی، فرهنگی و دانشگاهی است که طی بیست سال گذشته گام‌به‌گام، توسعه‌یافته است. این کشورها مجموعه‌ای از تعهدات، اصلاحات ساختاری و استفاده از ابزارهای مشترک را در نظام آموزش عالی خود پذیرفته‌اند. این تعهدات شامل رعایت ارزش‌های کلیدی دانشگاهی، تعامل و سازگاری نظام آموزش عالی کشورها و ایجاد سیستم‌های انتخاب واحد، ارزیابی و اعطای مدرک مشترک بوده است.
- ارزش‌های کلیدی مشترک: ارزش‌هایی همچون آزادی بیان، استقلال دانشگاه، اتحادیه‌های مستقل دانشجویی، آزادی دانشگاهی، جابجایی آزاد دانشجویان و کارکنان.
- اصلاحات ساختاری: این اطلاحات، جهت تطبیق و سازگاری نظام‌های آموزش عالی کشورهای عضو با همدیگر و ایجاد سازوکارهایی برای تضمین کیفیت و افزایش جابجایی کارکنان و دانشجویان و تسهیل قابلیت اشتغال آن‌هاست.
- ابزارهای گوناگون: این ابزارها در سطح اروپا، کشورها و سازمان‌ها با هدف ارزیابی دقیق‌تر مدارک و دوره‌های تحصیلی فرامرزی توسعه داده شده است. ازجمله این ابزارها می‌توان به شبکه‌های ENIC و NARIC، سیستم انتقال و انباشت اعتبار اروپا (ECTS)؛ مکمل مدرک دیپلم (DS)، چارچوب‌های صلاحیت‌های ملی و فراگیر (QFs)، استانداردها و دستورالعمل‌های اروپایی برای تضمین کیفیت بالاتر آموزش عالی (ESG)، پایگاه داده نتایج تضمین کیفیت خارجی (DEQAR) و… اشاره کرد.
